Wat is weeshuistoerisme en welke impact heeft het op kinderen?
Onlangs botste ik op het artikel ‘Kinderrechtenorganisaties in open brief: ‘Christelijke jongeren werken nog te vaak in buitenlandse weeshuizen’. Het stuk heeft het in het bijzonder over christelijke jongeren die aan weeshuistoerisme doen. Eigenlijk vind ik dat er niet alleen met de vinger naar deze doelgroep gewezen moet worden. In mijn ogen gelden de vermelde argumenten voor iedereen, ongeacht leeftijd of geloof. Ik liet het in mijn vorige blog al vallen, maar ik moet toegeven, dat ik zelf schuldig ben aan, aan weeshuistoerisme doen. Toen wist ik nog niet wat ik vandaag weet. Nu heb ik meer en nieuwe inzichten bij de werking van en het leven in een weeshuis. Ook als geadopteerde en als coach leer ik nog elke dag bij. Ik leer uit mijn fouten, pas mijn gedrag aan en stel mijn mening bij.
Wat is weeshuistoerisme?
Tijd om to the point te komen: wat is weeshuistoerisme? Weeshuistoerisme is een vorm van tijdelijk vrijwilligerswerk in een weeshuis. Volgens het bovengenoemd krantenartikel is vrijwilligerswerk vaak gelinkt aan een geloofsovertuiging, al kan je vanuit verschillende motivaties aan vrijwilligerswerk doen. Om te begrijpen waarom men tegen vrijwilligerswerk in weeshuizen is, moest je eerst weten hoe een kinderhuis (weeshuis) werkt. Voor alle duidelijkheid: ik vel geen oordeel. Ik schrijf neer wat ik zelf heb geobserveerd. Enerzijds toen ik in 2007 enkele maanden in India met de rugzak rondtrok en toen twee maanden als vrijwilliger werkte in een kinderhuis te Mysore (Z-India). Anderzijds vanuit mijn eigen ervaringen telkens ik mijn eigen kinderhuis in Calcutta bezocht.
Hoe werkt een weeshuis?
Meestal wordt een kinderhuis draaiende gehouden door een klein aantal lokale verzorgsters die instaan voor een groep kinderen, doorgaans te groot voor het aantal begeleidsters. Routine is daarbij hun beste vriend. Elk kind onder hun hoede wordt dagelijks gewekt, gewassen, aangekleed, krijgt eten, krijgt tijd en ruimte om te spelen en wordt ververst of op het potje begeleid, totdat het weer bedtijd is. Waarna het hele gebeuren zich herhaalt. Dit is een cyclus die geldt voor elk kind onder hun hoede en die tijd vraagt. Terwijl de verzorgsters niet altijd de tijd hebben om ieder kind specifieke persoonlijke aandacht te geven.
Wat zijn de gevolgen van zo’n routineuze werking? De impact is immens en op alle vlakken voelbaar. Kinderen die zo worden opgevoed, leven eigenlijk onder hele strenge condities waarin zelfs hun vrije tijd bepaald wordt. De banden met hun biologische omgeving verwateren, waardoor ze ze kwijtraken. Door het gemis van persoonlijke aandacht lopen kinderen in een weeshuis zowel fysieke als psychologisch-cognitieve achterstand op. Achterstanden die ter plaatse ontwikkeld worden dus. en motorische achterstand kan ervoor zorgen dat ze minder vaardig worden en later lagere schoolresultaten behalen. Geregeld is hun IQ is lager, hun lengte korter en hun gewicht lager in vergelijking met kinderen die niet in een weeshuis opgroeiden. Sociaal heeft de werking van een weeshuis ook zijn gevolgen. De kinderen missen hierdoor sociale, huishoudelijke en financiële vaardigheden om te overleven in de maatschappij. Ze weten vaak ook niet hoe ze relaties en vriendschappen moeten sluiten en onderhouden. Dit kan leiden tot verlatingsangst en hechtingsproblemen.
Zelf – onbewust – aan weeshuistoerisme gedaan …
Zoals ik al eerder vertelde, heb ik me in het verleden ook schuldig gemaakt aan weeshuistoerisme. Het kindertehuis in Mysore, waar ik tijdelijk bijsprong, was een weeshuis uitsluitend voor meisjes. Een 50-tal jonge meisjes (tussen de 4 en 18 jaar) verbleef er totdat ze als 18-jarige weer op straat zouden belanden. Jammer genoeg waren ze allemaal al meerdere malen slachtoffer geweest van kinderarbeid, kinderprostitutie of een kinderhuwelijk. De oudere kinderen gingen naar school om een vak te leren, zodat ze op hun 18de buiten het weeshuis konden overleven of trouwwaardig zouden zijn. Mijn taak bestond eruit de meisjes tot 5 jaar bezig te houden met kleine taakjes zoals kleren leren wassen en huishoudelijke taken oefenen. Maar zeker ook terug leren spelen en echt kind zijn. De oudere meisjes hielp ik vooral na school met hun huiswerk.
Het duurde weken eer ik hun vertrouwen gewonnen had en ze inzagen dat ik het goed met hen meende. Tijdens mijn tijd als vrijwilliger kreeg ik de kans om te zien hoe mijn leven eruit zou gezien hebben, mocht ik opgegroeid zijn in een weeshuis. ‘s Avonds ging ik naar het huis van de directeur van het weeshuis, waar ik tijdelijk verbleef. Ze waren een gezin uit de middenstand, dat in een mooie wijk van Mysore woonde. Toen het vrijwilligersproject ten einde kwam, zette ik mijn reis verder naar mijn eigen kinderhuis in Calcutta.
Telkens als ik in Calcutta ben, werk ik ’s ochtends als palliatieve vrijwilliger in ‘the house of the dying’ in Kaligat. Na al dat verdriet dat de dood met zich meebrengt, bezoek ik ‘s namiddags mijn eigen kinderhuis. Zo beleef en creëer ik een beeld van hoe mijn leven eruit had kunnen zien, als ik opgegroeid was in dat weeshuis, in die stad van de armen der armen. De impact van deze ervaringen blijft nog steeds nazinderen en beïnvloedt nog vaak mijn huidige gewoontes.
Kinderen hechten zich snel
De allereerste keer dat ik als jongvolwassene aan de poort van het weeshuis stond, herinner ik me alsof het gisteren was. Er leken uren voorbij te gaan eer ik op de poort klopte, terwijl er in realiteit waarschijnlijk slechts een kwartiertje passeerde. Een zuster deed open en vroeg: ‘Reason of your visit?’. Ik stotterde en stammelde en zei uiteindelijk: ‘Auntie, I was raised here in 1982’ en toonde een foto van mij in het weeshuis als bewijs.
Er verscheen een glimlach op het gezicht van de zuster en ze zei: ‘Welcome home, my child’. Die zin gaf me vlinders in de buik, een gevoel dat toenam naarmate ik toegang tot alle zalen van het weeshuis kreeg. Het viel me al snel op dat er vaak aan de poort werd gebeld en dat andere bezoekers slechts beperkte toegang kregen. Zo mochten zij bijvoorbeeld niet naar de zalen waar de baby’s lagen. De blanke mensen die ik in die zalen zag, waren toekomstige adoptieouders en ook zij werden afgeschermd van het gewone bezoek en vrijwilligers. Ik vroeg de zuster waarom en haar antwoord was erg gelijkaardig aan een van de argumenten tegen weeshuistoerisme uit het artikel: ‘We don’t want the children to get attached to the volunteers’. Niet gek, want kleine kinderen hechten zich snel aan mensen die hen aandacht geven zoals vrijwilligers dat doen. Jammer genoeg zijn vrijwilligers tijdelijk en wisselen ze te veel en te snel. Dat is niet goed voor de kinderen, zij blijven vaak triestig achter en hun verlatingsangst kan erdoor toenemen.
Enkel de lokale vaste verzorgsters mogen intens werken met de kinderen. Zij krijgen een vaste groep kinderen waarvoor ze moeten zorgen, net zoals in het kinderdagverblijf en de kleuterschool. Eerlijk, toen heb ik het nooit zo bekeken. Nooit gedacht dat het hechtingsproblemen zou opleveren. Nu begrijp ik het beter, want elke afstand is een breuk en elke breuk staat gelijk aan een trauma, ongeacht de leeftijd. Voor het kind in een adoptiegezin terechtkomt, heeft het al vaak kennisgemaakt met heel veel mensen die voorzien in de basisbehoeftes. Het wisselende contact kan ervoor zorgen dat een kind moeilijker zal hechten eens aangekomen in een vast gezin, omdat het concept van één of twee ouders die je opvoeden ongekend is.
Weinig stimulans om werking om te gooien
Een ander aspect dat men aangeeft in het artikel is “door de stromen aan vrijwilligers en geld voelen weeshuizen geen prikkel om om te schakelen naar betere vormen van zorg, zoals ondersteuning van de families van de kinderen of pleegzorg.”. In het belang van het kind, is het daarom beter om op te groeien in de oorspronkelijke habitat. We moeten habitat in de brede zin van het woord benaderen: eigen cultuur-natuur, maatschappij-familie-gezin.
Zo wordt ook de link gelegd naar het interlandelijke debat. Namelijk: moet interlandelijke adoptie nog kunnen en is dit wel in het belang van het kind? Is het niet wenselijker voor het kind om binnenlandse adoptie en pleegzorg sterker uit te bouwen in het land van herkomst? Zodat ze kunnen groeien in de oorspronkelijke maatschappij, in plaats van in een vreemde omgeving? Nogmaals, ik vel geen oordeel, maar als coach en geadopteerde is belangrijk om alle perspectieven te leren kennen en verkennen.
Voorstanders van weeshuistoerisme
Er zijn ook voorstanders van weeshuistoerisme en ik kan ergens begrijpen waarom zij vinden dat weeshuistoerisme wél moet kunnen. Want zo zorg je ervoor dat de weeshuizen tot een bepaald niveau financieel-economisch afhankelijk blijven van het rijkere Westen. Zoals ik al eerder zei, barmhartigheid brengt een vorm van dankbaarheid met zich mee. Barmhartigheid gebeurt vanuit een geloofsovertuiging en deze is een deel van de basis van de kolonisatiementaliteit die door de eeuwen heen verspreid werd. Hierdoor spreken we nu ook vaker over de dekolonisatie van adoptie. Een delicaat en beladen thema dat ik verder zal belichten in een toekomstige blog.
Zit je als geadopteerde, adoptieouder of kandidaat-adoptieouder met vragen bij jouw ervaringen met weeshuizen? Wil je terugkeren naar je roots of naar die van jouw kind, met respect voor kinderen? Ik ben als adoptiecoach heel graag jouw empathische en kritische gesprekspartner.
All Rights to share, blog and use are permitted by Universal law provided the content is copied unaltered, is distributed freely, and the author + website is mentioned. Tara Mergeay www.adoptiecoach.be
Deel met je vrienden:
Minder rouwverlof voor geadopteerden
Waarom geadopteerden minder recht hebben op rouwverlof
De onderschatting van geadopteerden in het onderwijs: de cruciale rol van taal en IQ-percepties
Dit is het derde deel van een 3 delige blog rond de kracht en het belang van 'taal'.
Taal en identiteit
Dit is het tweede deel van een 3 delige blog rond de kracht en het belang van 'taal'.
De kracht en drempels van taal in de hechtenis van geadopteerde in een nieuw (adoptie)gezin
Dit is het eerste deel van een 3 delige blog rond de kracht en het belang van 'taal'.
AI als bondgenoot in de zoektocht van geadopteerden naar hun biologische familie
“Kan AI geadopteerde ondersteunen bij hun zoektocht naar hun biologische familie?” Laten we samen dieper ingaan op hoe AI een krachtig hulpmiddel kan zijn in deze emotioneel beladen reis.
Een gelaagd perspectief op dader en slachtoffer
In het adoptielandschap worden termen als 'dader' en 'slachtoffer' vaak geassocieerd met trauma en traumaverwerking. Adoptie wordt hier beschouwd als een vorm van trauma, waarbij de betrokkenen op verschillende manieren kunnen worden beïnvloed. Maar kunnen deze termen daadwerkelijk gebruikt worden in het kader van adoptie?
Interlandelijke adoptie, wat nu? update
De laatste tijd is er veel te doen rond Interlandelijke adoptie in de media. Hier een update met wat er allemaal gaande is.
Voortaan nog 1 interlandelijke adoptiebureau in Vlaanderen
Het interlandelijke adoptiebureau in Vlaanderen is vanaf nu Het Klein Mirakel!
Tijdelijke Adoptie stop
Nieuwe procedures voor interlandelijke adoptie zijn voorlopig stopgezet. Dat is het gevolg van een beslissing door de Vlaamse regering om geen centrale adoptiedienst te erkennen. ‘Dit is geen eenvoudige maatregel’, zegt Welzijnsminister Hilde Crevits (cd&v).
Resultaten tweede screeningsronde herkomstlanden voor adoptie
Het algemene persbericht en de beslissingsnota’s per herkomstland
Feestdagen: een mooie maar soms verwarrende tijd!
Stip-IT actie tegen Pesten
Trek mee de lijn tegen pesten !
reactie moet actie zijn, niets doen is geen optie
November is #maand van adoptie
Adoptiecoach Tara te gast bij 'Wijs' Radio 2
13 Maart 2024 radio 2 interview Wat doet adoptie met iemand?
Podcast : Wat als je afkomst een raadsel is?
Wat zou jij doen als jij je ouders niet zou kennen en er geen enkel spoor van hen zou zijn? In aflevering 10 van de #keerpuntpodcast had ik er een openhartig gesprek over met Peter Perceval, top auteur en internationaal Ted Talk Speaker. Het werd een geweldig gesprek over opgroeien als gekleurd kind in wit Vlaanderen, op zoek gaan naar je wortels, op reis zijn in je moederland en je toch een buitenstaander voelen en adoptie bekijken als rouwproces.
publicatie 'Voorbij Transnationale Adoptie'
Het boek werpt een licht op de bredere machtstructeren en sociaal-politieke contexten die transnationale adoptie vormgeven. Met de uitgave willen de auteurs zichtbaarheid geven aan de stemmen van geadopteerden en hun bondgenoten in de strijd naar rechtvaardigheid, erkenning en herstel.
In the spotlights
Wanneer we over adoptie spreken, gaan de meeste mensen er vanuit dat het gaat om een buitenlands kindje. Niks is minder waar, want er zijn ook heel veel binnenlandse geadopteerden in onze maatschappij. Ook zij verdienen de juiste nazorg en een plek onder de spotlights. Daarom stel ik graag even voor :
Rascisme (origineel)
Racisme en discriminatie. Het nieuws en sociale media tonen jammer genoeg het zoveelste incident in de VS. Een tragische incident dat had vermeden kunnen worden. Het probleem is niet enkel in de VS maar over de hele wereld.
Adoptie en film
Ketnet zet adoptie in de spotlights!
Binnenlandse geadopteerde : laat van je horen!
Rapport expertenpanel interlandelijke adoptie in Vlaanderen
Op donderdag 02/09 verscheen het rapport met de aanbevelingen van het expertenpanel interlandelijke adoptie.
Is dit het kantelpunt in de toekomst van adoptie?
De toekomst van Adoptie ligt onder vuur bij onze buren in Nederland.
Kersverse grootouders moeten ook op zoek naar een manier om die nieuwe rol in te vullen. Maar hoe verloopt dit proces als je kleinkind geadopteerd is?
Mijn grootouders waren schatjes van mensen, beide koppels waren elkaars uiterste. Mijn vader komt uit een iets rijkere welstellende familie en mijn mama komt uit een middenklasse familie. De ouders van mijn mama genaamd 'bompa en bomma' zag ik dagelijks aangezien zij vlak naast de lagere school woonde.
‘Wij willen voor een tweede keer adopteren.’
Van formele geschiktheidsprocedure tot een warm welkom in je gezin: als adoptieouder weet je als geen ander welke uitdagingen, emoties en ontroerende momenten komen kijken bij je adoptietraject. Een tweede keer adopteren? Als adoptiecoach help ik je graag op weg.
Aankomstkaartje
Belang van een naam voor het kind
Open communiceren over adoptie: een geschenk voor kind en ouders
“Wanneer vertel ik mijn kind dat het geadopteerd is?”, Het is belangrijk om snel en open te communiceren over adoptie in je gezin. Deze blog toont waarom!
De machten en druk van een behoefte die omslaat naar een noodzaak
In mijn vorige blog vertelde ik over een wens die kan omslaan naar een behoefte of een noodzaak. Bij een geadopteerde uit deze noodzaak zich in een ‘zoeken naar …’. Net zoals de geadopteerde dit verlangen zo intens ervaart, ondervinden ook kandidaat-ouders dit gevoel sterk. Het verlangen om een kind te krijgen, wordt dan zo groot dat het eigenlijk geen wens meer is, maar aanvoelt als een noodzaak, een behoefte. Iets wat je leven in zekere mate blokkeert en wat je nodig hebt om te leven, in plaats van te overleven. Meer dan eens stelt deze behoefte relaties zwaar op de proef, waardoor zelfs de beste koppels erdoor breken.
De macht van een onvervulde wens
Ik trap deze blog af met twee straffe uitspraken: “Voor elke adoptie is er eerst een afstand.” en “Zolang er onvervulde kinderwensen zijn, blijft adoptie bestaan.” Een kinderwens is soms zo intens, dat ze loslaten werkelijk geen optie is. Het gevolg? Mensen zoeken een oplossing om alsnog hun verlangen te vervullen. Zelfs de sterkste koppels kunnen uit elkaar gaan omdat de kinderwens bij de ene partner vuriger is dan bij de andere. Hoe kunnen we zo’n extreme kinderwens verklaren? En waarom is ze bij sommigen in grotere mate aanwezig? Deze blog vertelt je meer over de macht van de onvervulde wens.
MOA vzw
MOA is de Dienst die tijdens de adoptieprocedure verantwoordelijk is voor het maatschappelijk onderzoek.
Kinderen uit een oorlogsgebied adopteren kan dit?
Een prangende vraag door de huidige situatie in de wereld, wat is het antwoord?
Het Verdrag van Den HAAG
Het verdrag van Den Haag, is een zeer gekend en bekend verdrag in de wereld van adoptie. Wat werd er in 1993 afgesproken en ondertekend door 66 landen? We zijn nu 25 jaar later en is het een succes of niet?
ADOPTIE WEEKEND : NURTURE VS NATURE
Het Adoptie weekendje gaat door in het mooie ‘Chatdodo’. Gelegen in de Waalse Ardennen: Ville- sur-Lesse . Wat kan je verwachten? We kaarten thema’s aan zoals: de adoptieprocedure, rouwen, identiteit, loyaliteitsconflicten hechting, rootstocht, trauma, eet-slaap problemen, procedure, racisme, discriminatie, DNA ...
Ik vier mijn verjaardag niet op mijn geboortedag
“Happy birthday to YOU” Een wereldbekend Engelstalig liedje dat elke dag meerdere malen door de mensheid wordt uitgesproken op deze blauwe planeet.
AFSTAND, fysiek en mentaal niet te onderschatten voor geadopteerden
Tijd en afstand hebben invloed op geadopteerden. Mijn vorige blog zoomde in op het concept tijd, deze blogpost belicht afstand in het kader van adoptie. Een thema dat de nodige aandacht verdient. Het is immers een combinatie van zowel fysieke afstand, als mentaal-emotionele afstand die geadopteerden parten kan spelen. Lees verder en verdiep je in het effect van afstand!
TIJD, Een doorn in het oog van geadopteerden
Met tijd komt afstand en met afstand komt tijd. Voor geadopteerden zijn deze twee concepten een doorn in het oog, een echte ‘mindfuck’. Ik neem harde taal in de mond, maar ik kan geen andere manier bedenken om aan te tonen hoe zwaar tijd en afstand geadopteerden vallen. In deze blog spits ik me toe op het concept tijd in het licht van adoptie. Tijd zou alle wonden helen. Maar is dat werkelijk zo? Mijn ervaring spreekt dit tegen. Tijd zorgt ervoor dat er een litteken ontstaat. Dankzij tijd leer je ergens mee leven. Zoals met het gemis van een dierbaar persoon, huisdier of voorwerp, of met verlies na een ziekte of overlijden. Voor geadopteerden gaat de impact van tijd nóg verder. Lees er meer over in deze blogpost!
Hoe werken DNA-Kits?
Het kopen van een DNA-kit is - mede dankzij de opkomst van het internet - supermakkelijk geworden. Je koopt je kit in enkele kliks online via de officiële websites van desbetreffende merken. Bovendien wordt anonimiteit en privacy gegarandeerd dankzij GDPR. Een doktersvoorschrift of een apothekersbezoek zijn niet nodig om een testing kit te verkrijgen. In sommige landen, zoals de VS, staan ze zelfs in de supermarktrekken en reken je ze aan de kassa af samen met je boodschappen. Zoals je leest, is het in huis halen van een testset niet moeilijk. Ik licht in deze blog toe waaruit een DNA-kit bestaat en hoe je ze correct gebruikt.
DNA als onderdeel van je rootstocht
Vroeger was DNA een ver-van-mijn-bedshow voor het merendeel van de bevolking. Vandaag liggen de kaarten er dankzij onder meer de entertainmentsector en nieuwe technologieën anders bij. Mijn blog werpt een licht op de impact ervan op adoptie. Kan het je rootstocht ondersteunen? Lees verder!
Kunnen adoptieouders de rootstocht van hun kind aanvangen? (Deel 3)
Als adoptiecoach krijg ik wel eens volgende vraag van adoptieouders: “Kunnen wij nu al op zoek gaan naar antwoorden om ons kind later tijd en leed te besparen?”. Hun argumenten gaan van “we zien dat ons kind het moeilijk heeft” tot “we denken dat ons kind het moeilijk zal krijgen”. Door zelf de rootstocht aan te vangen, willen ze hun kind helpen. Ik hoor ook verhalen van ouders die de zoektocht al hebben afgetrapt. Ze zochten naar aanknopingspunten, stelden zich in contact met personen die mogelijks meer weten, … Zij laten zich leiden door een gevoel dat de informatie die vandaag beschikbaar is, kan verdwijnen door bijvoorbeeld verzorgers die komen te overlijden of familie die zal verhuizen. Zonder een oordeel te vellen, wil ik met deze blog adoptieouders stof tot nadenken geven.
Wat mag je van een rootstocht verwachten? (Deel 2)
Kan je je als geadopteerde tot in de puntjes voorbereiden op jouw rootstocht? Wat mag je verwachten van zo’n unieke ervaring? Niemand weet wat je te wachten staat. Wat je wel kan voorspellen is ‘expect the unexpected’, oftewel verwacht je aan het onverwachte … Lees in deze blog waarom het belangrijk is om aandacht te schenken aan zowel de tijd voor het vinden van eventuele familieleden, als de tijd erna!
Wanneer een zoektocht evolueert naar een rootstocht (Deel 1)
Eén van de grote vragen die geadopteerden - en ook veel adoptieouders - me stellen is: “Wanneer vang je best een rootstocht aan?”. Ik antwoord steeds met dezelfde vraag: “Wat bedoel je met een rootstocht?”. Vaak refereren ze met ‘de start van de rootstocht’ naar de fysieke verplaatsing of de handelingen die ondernomen worden om biologische ouders of familieleden te zoeken en ontmoeten. Denk aan het vliegtuig nemen of op de trein stappen richting land van herkomst. Of een brief sturen, sociale media afspeuren of aan de voordeur aanbellen in de hoop vragen beantwoord te krijgen. Zijn deze voorbeelden werkelijk het begin van een rootstocht? Mijn blog laat je kennismaken met de begrippen zoektocht en rootstocht en hun nauwe verwantschap!
Rootsreis, de behoefte om jezelf en je achtergrond te leren kennen
Veiligheid en vertrouwen, avontuur en nieuwsgierigheid: behoeftes die elkaar complementair aanvullen en ons leven van jongs af aan richting geven. Opgroeien in een warm nest, je vleugels uitslaan, een veilige relatie opbouwen met een partner die je af en toe uit je comfortzone lokt, … Ook als geadopteerde heb je de behoefte om je unieke achtergrond te achterhalen. Een rootsreis kan je helpen om aan deze behoefte te voldoen. Ik help je op weg!
"Loyaliteit brengt eenzaamheid zich mee !"
Trauma - Rouwen
Adoptie is een vorm van rouw
Rouwen definiëren? Gepast reageren bij verdriet? Niet simpel, ook niet voor mij als ervaringsdeskundige en adoptiecoach (https://www.adoptiecoach.be/over-tara). Rouwen is immers tweeledig. Enerzijds ervaart iemand die rouwt een gemis. Anderzijds leert wie rouwt zijn/haar leven heropbouwen door het gemis een plaats te geven. In deze blog laat ik je kennismaken met het verschil tussen rouwen en verdriet en reik ik je een hulpmiddel om verdriet te begrijpen aan. Een eyeopener voor (de familieleden van) geadopteerden!
Vervroegde puberteit bij geadopteerden
De puberteit: een belangrijke periode in de zoektocht naar ons plaatsje in de maatschappij. Zowel voor onszelf, als voor onze ouders en familie! Wist je dat geadopteerden een vervroegde puberteit doorlopen? Vaak beseffen geadopteerde kinderen al vrij vroeg dat ze verschillen van hun adoptieouders en klasgenootjes, wat zich vertaalt in gedragsveranderingen.
Adoptie en identiteitsontwikkeling: over herkomst, geboorte en het ‘ik / wij’-gevoel
Je biologische familie en je eigen, bijzondere achtergrond leren kennen: in mijn vorige blog kwam het belang van een rootsreis uitgebreid aan bod. De behoefte om je unieke levenstraject tot in detail te ontdekken, ligt mee aan de basis van identiteitsvorming, loyaliteit en hechting. Drie kernzaken die voor elke persoon van wezenlijk belang zijn! Deze blog gaat dieper in op de identiteitsontwikkeling in het kader van een adoptie.
Opgroeien in een weeshuis
Is er een verschil tussen een weeshuis en een tehuis?
“Hoezo Tara, heeft ‘weeshuis’ en ‘tehuis’ niet dezelfde betekenis? Is het ene woord niet dialect, terwijl het andere Algemeen Nederlands (AN) is?”, die vraag kreeg ik onlangs. Voor mij de aanleiding om in mijn pen te kruipen. Want het valt me op dat beide termen wel vaker foutief gebruikt worden. Lees mee en maak kennis met het betekenisverschil.
Zoveel verschillende termen rond ouders(schap) maar welke moet ik nu gebruiken?
Biologische ouders, geboorteouders, afstandouders, eerste ouders, meerouderschap,…. Allemaal verschillende termen die eigenlijk hetzelfde zeggen, toch? Dat is wat ik wel vaker hoor in mijn praktijk. Vaak volgen dan de vragen: ‘wat moeten we nu gebruiken en waarom zijn er zoveel verschillen?’
Uitgelegd: adoptiejargon
GEDICHT
De harde waarheid
VERHAAL VAN EEN ADOPTIEKIND
Over mezelf
