Een verjaardag is eigenlijk jouw persoonlijke ‘big bang’ verhaal
“Happy birthday to YOU” Een wereldbekend Engelstalig liedje dat elke dag meerdere malen door de mensheid wordt uitgesproken op deze blauwe planeet. Een verjaardag is in mijn ogen de dag waarop we eigenlijk iemand zijn ‘big bang moment’ vieren. Of met andere woorden, de geboorte herinneren in de vorm van een viering.
Wat voor sommigen een heugelijke dag is, die ze graag (uitgebreid) vieren met familie en vrienden, is voor anderen een dag als geen ander of juist een gevoelige of zelfs pijnlijke herinnering. Voor hen is het een dag die het niet waardig is om gevierd te worden.
Wanneer we aan een verjaardag denken, associëren we verschillende rituelen erbij die tijdloos zijn, ongeacht de leeftijd. Want niemand is TE oud voor een verjaardagsfeest, een verjaardagstaart met kaarsjes op die je dan moet uitblazen (“close your eyes and make a wish”- moment), mensen die tegelijkertijd “happy birthday” voor jou zingen, vervolgens goede wensen uiten die soms gepaard gaan met een verjaardag kus om dan eindelijk over te gaan naar het moment wanneer je de cadeautjes kan uitpakken. Uiteraard heeft elke cultuur zijn eigen rituelen maar één ding hebben ze allemaal gemeenschappelijk: het vieren van een oorspronkelijke gebeurtenis namelijk ‘jouw geboorte’.
Als we spreken over geboorte dan spreken we onrechtstreeks ook over een bevalling. Dat is eigenlijk het moment waarop de ultieme biologische fysieke verbinding tussen kind en moeder wordt verbroken. Nadat de navelstreng wordt doorgeknipt blijft enkel nog onze navel over als teken van die fysieke biologische link die er was. Bij een geboorte verwijzen we onbewust ook naar een mama en een papa. Want ZONDER HEN zouden we niet bestaan (ik moet je niets uitleggen over de bloemetjes en de bijtjes, toch?). Beiden zijn de twee belangrijkste hoofdrolspelers en het begin van jouw unieke en persoonlijke verhaal.
Er zijn verschillende redenen waarom geadopteerden het moeilijk kunnen hebben met het vieren van hun verjaardag. Zo kan het feit dat die 2 hoofdrolspelers onrechtstreeks in de schijnwerpers worden gezet een factor zijn. Ik leg dit even concreter uit aan de hand van een ander ritueel dat vaak deel uitmaakt van je verjaardag. Dat ritueel is eigenlijk het geboorteverhaal.
Dit is een uniek en zéér persoonlijk verhaal dat je misschien wel vaker hebt gehoord tijdens je leven. Vaak wordt het in geuren en kleuren verteld. Alleen het verhaal draait eigenlijk niet echt om jou, want jij komt pas aan de beurt op het einde van het verhaal. Eigenlijk draait het verhaal rond die twee hoofdspelers. Het wordt verteld vanuit hun standpunt en draait om hoe zij het allemaal hebben beleefd. Ze vertellen dan in detail hoelang de mama zat te puffen in afwachting, hoe ze (met spoed) naar het ziekenhuis zijn gereden wanneer het eindelijk tijd was, hoe (vermoeiend) de bevalling was: “8 uur duurde het eer je kwam piepen”.
Dan beschrijven ze vaak met tranen in de ogen en een brok in de keel hoe het voor hen aanvoelde wanneer ze jou voor de eerste keer ontmoetten, toen je in hun armen werd geplaatst, die eerste blikken, die eerste schreeuw/geeuw, die eerste keer dat die kleine vingertjes hun hand aanraakten….. Sommigen hebben zelfs bijpassend beeldmateriaal zoals foto’s, film- en/of geluidsopnames van al die eerste prachtige onvergetelijke momenten. Om het geboorteverhaal te bevestigen naar de buitenwereld toe, maken we in onze westerse maatschappij gebruik van een geboortekaartje.
Zo’n kaartje bestaat uit een kort tekstje vol liefdevolle gepersonaliseerde woorden waar ze met trots aankondigen wie je bent (cm/gewicht/ uur van de geboorte/ wie je peter-meter zijn, wie je broers en zussen en ouders zijn en waar je ouderlijke huis is). Herkenbaar?
Maar wat als je geen en/of nooit (een mooi) gedetailleerd geboorteverhaal hebt gehoord of gezien? En dat je maar al te goed beseft dat je het (waarschijnlijk) ook nooit zal horen, laat staan zien?
Dat je het dus ook nooit met trots zal kunnen navertellen? ‘Welkom in onze wereld’ is dan een boodschap die je niet echt mee hebt gekregen zoals een niet-geadopteerde.
Mensen beseffen niet hoe vaak geadopteerden in hun leven in situaties terechtkomen, los van de verjaardag, waar ze geconfronteerd worden met die leegte.
Iets wat nog steeds in ons huidig onderwijssysteem wordt opgelegd is dat je in het 1e of 2de leerjaar de opdracht krijgt om je geboortekaartje mee te brengen en dan je geboorteverhaal aan de klas moet vertellen. Dit lijkt een fijne manier om zo je familie voor te stellen. Toch is het vaak een traumatische gebeurtenis waarvan de impact op het kind zelf enorm wordt onderschat.
Ik kan me nog helder herinneren hoe mijn klasgenootjes fier en enthousiast minutenlang stonden te vertellen. Dan was het mijn beurt.Nog geen volle minuut heb ik daar vooraan gestaan, zonder woorden en met ogen vol met tranen. Na veel gepush van de meester was het enige dat ik kon zeggen: “ik weet niks”.
Gelukkig hadden mijn ouders een doopkaartje laten maken, die we thuis beschouwen als vervanging van het geboortekaartje (meer hierover in mijn volgende blog: aankomstkaartjes).
Die dag kwam ik ontroostbaar thuis en geloof me, zelfs als volwassene kan ik nog ontroostbaar worden in zo’n situaties. Andere momenten die we meemaken zijn momenten waar we in aanraking komen met dokters/verzekeringen/overheidspapieren waar ze vragen naar ‘(medische) achtergrond van de familie’. Een ander moeilijk moment is de dag wanneer je zelf ouder wordt van je biologisch kind. De kans dat je gedachten (even) afdwalen naar jouw biologische familie, jouw cultuur van je herkomstland is heel groot. Net zoals dat je jezelf verschillende vragen gaat stellen zoals “wat als ik daar was gebleven” of “zouden zij ook hun verjaardag vieren” (“leven ze überhaupt nog om het te vieren? Zo ja, hoe oud zouden ze zijn?”)… Vaak blijven zo’n vragen als een gebroken plaat hangen in je hoofd. Dit zolang je geboorteverhaal een zwart gat is zonder enig detail.
Dezelfde vragen kunnen getriggerd worden bij het vieren van moeder- en vaderdag.
Als je een goede band hebt met je adoptieouders dan zie je er geen graten in om deze dagen te vieren met de persoon die de rol van moeder en/of vader aanneemt in je leven. Ook al zijn deze mensen genetisch niet de oorspronkelijke hoofdrolspelers in jouw verhaal. Toch kan het zijn dat je door een dubbel loyaliteitsgevoel een schuldgevoel kunt hebben dat je die viert.
Voor alle duidelijkheid niet elke geadopteerde zal het moeilijk hebben met die vieringen, maar de ‘kans’ is er en daar moeten we rekening mee houden als adoptieouders, partners van….
Dus wanneer je op de kalender belangrijke datums ziet die gelinkt zijn met het ‘geboorteverhaal’, sta hier dan even bij stil.
Een allerlaatste ritueel dat ik nog wil bespreken gelinkt met de verjaardag en geboorte is de geboorteregistratie en de geboorteakte. In vele landen is de geboorteakte een officieel document dat alle informatie geeft over een nieuwe mens die deel zal uitmaken van die maatschappij. Ook in België is een geboorteakte verplicht en moet je daarvoor enkele stappen ondernemen. Maar wat als je geen geboorteakte hebt of dat die onvolledig is, dat de gegevens niet kloppen of beschikbaar zijn?
Vele buitenlandse geadopteerden kunnen te maken krijgen met één of meerdere scenario’s.
De collega’s van ‘Steunpunt Adoptie’ hebben een zeer interessante blog geschreven met meer informatie: Wat als je geen geboorteakte kan voorleggen? - Detail - Steunpunt Adoptie
Besef dat een verjaardag niet voor iedereen gewoon een dag is waarbij je in het middelpunt staat.
Al eeuwenlang zijn we aan het zoeken naar het verhaal van de ‘big bang’ van deze aardbol, het is dus normaal dat geadopteerden nood hebben aan hun eigen unieke en persoonlijke ‘big bang’-verhaal. Of niet soms?
All Rights to share, blog and use are permitted by Universal law provided the content is copied unaltered, is distributed freely, and the author + website is mentioned. Tara Mergeay www.adoptiecoach.be
Deel met je vrienden:
Aankomstkaartje
Voortaan nog 1 interlandelijke adoptiebureau in Vlaanderen
Het interlandelijke adoptiebureau in Vlaanderen is vanaf nu Het Klein Mirakel!
Zoveel verschillende termen rond ouders(schap) maar welke moet ik nu gebruiken?
Biologische ouders, geboorteouders, afstandouders, eerste ouders, meerouderschap,…. Allemaal verschillende termen die eigenlijk hetzelfde zeggen, toch? Dat is wat ik wel vaker hoor in mijn praktijk. Vaak volgen dan de vragen: ‘wat moeten we nu gebruiken en waarom zijn er zoveel verschillen?’
MOA vzw
MOA is de Dienst die tijdens de adoptieprocedure verantwoordelijk is voor het maatschappelijk onderzoek.
Stip-IT actie tegen Pesten
Trek mee de lijn tegen pesten !
Feestdagen: een mooie maar soms verwarrende tijd!
reactie moet actie zijn, niets doen is geen optie
November is #maand van adoptie
Kinderen uit een oorlogsgebied adopteren kan dit?
Een prangende vraag door de huidige situatie in de wereld, wat is het antwoord?
Podcast : Wat als je afkomst een raadsel is?
Wat zou jij doen als jij je ouders niet zou kennen en er geen enkel spoor van hen zou zijn? In aflevering 10 van de #keerpuntpodcast had ik er een openhartig gesprek over met Peter Perceval, top auteur en internationaal Ted Talk Speaker. Het werd een geweldig gesprek over opgroeien als gekleurd kind in wit Vlaanderen, op zoek gaan naar je wortels, op reis zijn in je moederland en je toch een buitenstaander voelen en adoptie bekijken als rouwproces.
In the spotlights
Wanneer we over adoptie spreken, gaan de meeste mensen er vanuit dat het gaat om een buitenlands kindje. Niks is minder waar, want er zijn ook heel veel binnenlandse geadopteerden in onze maatschappij. Ook zij verdienen de juiste nazorg en een plek onder de spotlights. Daarom stel ik graag even voor :
Rascisme (origineel)
Racisme en discriminatie. Het nieuws en sociale media tonen jammer genoeg het zoveelste incident in de VS. Een tragische incident dat had vermeden kunnen worden. Het probleem is niet enkel in de VS maar over de hele wereld.
Adoptie en film
Ketnet zet adoptie in de spotlights!
Binnenlandse geadopteerde : laat van je horen!
Rapport expertenpanel interlandelijke adoptie in Vlaanderen
Op donderdag 02/09 verscheen het rapport met de aanbevelingen van het expertenpanel interlandelijke adoptie.
Is dit het kantelpunt in de toekomst van adoptie?
De toekomst van Adoptie ligt onder vuur bij onze buren in Nederland.
Het Verdrag van Den HAAG
ADOPTIE WEEKEND : NURTURE VS NATURE
Het Adoptie weekendje gaat door in het mooie ‘Chatdodo’. Gelegen in de Waalse Ardennen: Ville- sur-Lesse . Wat kan je verwachten? We kaarten thema’s aan zoals: de adoptieprocedure, rouwen, identiteit, loyaliteitsconflicten hechting, rootstocht, trauma, eet-slaap problemen, procedure, racisme, discriminatie, DNA ...
Kersverse grootouders moeten ook op zoek naar een manier om die nieuwe rol in te vullen. Maar hoe verloopt dit proces als je kleinkind geadopteerd is?
Mijn grootouders waren schatjes van mensen, beide koppels waren elkaars uiterste. Mijn vader komt uit een iets rijkere welstellende familie en mijn mama komt uit een middenklasse familie. De ouders van mijn mama genaamd 'bompa en bomma' zag ik dagelijks aangezien zij vlak naast de lagere school woonde.
‘Wij willen voor een tweede keer adopteren.’
Van formele geschiktheidsprocedure tot een warm welkom in je gezin: als adoptieouder weet je als geen ander welke uitdagingen, emoties en ontroerende momenten komen kijken bij je adoptietraject. Een tweede keer adopteren? Als adoptiecoach help ik je graag op weg.
Open communiceren over adoptie: een geschenk voor kind en ouders
“Wanneer vertel ik mijn kind dat het geadopteerd is?”, Het is belangrijk om snel en open te communiceren over adoptie in je gezin. Deze blog toont waarom!
De machten en druk van een behoefte die omslaat naar een noodzaak
In mijn vorige blog vertelde ik over een wens die kan omslaan naar een behoefte of een noodzaak. Bij een geadopteerde uit deze noodzaak zich in een ‘zoeken naar …’. Net zoals de geadopteerde dit verlangen zo intens ervaart, ondervinden ook kandidaat-ouders dit gevoel sterk. Het verlangen om een kind te krijgen, wordt dan zo groot dat het eigenlijk geen wens meer is, maar aanvoelt als een noodzaak, een behoefte. Iets wat je leven in zekere mate blokkeert en wat je nodig hebt om te leven, in plaats van te overleven. Meer dan eens stelt deze behoefte relaties zwaar op de proef, waardoor zelfs de beste koppels erdoor breken.
De macht van een onvervulde wens
Ik trap deze blog af met twee straffe uitspraken: “Voor elke adoptie is er eerst een afstand.” en “Zolang er onvervulde kinderwensen zijn, blijft adoptie bestaan.” Een kinderwens is soms zo intens, dat ze loslaten werkelijk geen optie is. Het gevolg? Mensen zoeken een oplossing om alsnog hun verlangen te vervullen. Zelfs de sterkste koppels kunnen uit elkaar gaan omdat de kinderwens bij de ene partner vuriger is dan bij de andere. Hoe kunnen we zo’n extreme kinderwens verklaren? En waarom is ze bij sommigen in grotere mate aanwezig? Deze blog vertelt je meer over de macht van de onvervulde wens.
AFSTAND, fysiek en mentaal niet te onderschatten voor geadopteerden
Tijd en afstand hebben invloed op geadopteerden. Mijn vorige blog zoomde in op het concept tijd, deze blogpost belicht afstand in het kader van adoptie. Een thema dat de nodige aandacht verdient. Het is immers een combinatie van zowel fysieke afstand, als mentaal-emotionele afstand die geadopteerden parten kan spelen. Lees verder en verdiep je in het effect van afstand!
TIJD, Een doorn in het oog van geadopteerden
Met tijd komt afstand en met afstand komt tijd. Voor geadopteerden zijn deze twee concepten een doorn in het oog, een echte ‘mindfuck’. Ik neem harde taal in de mond, maar ik kan geen andere manier bedenken om aan te tonen hoe zwaar tijd en afstand geadopteerden vallen. In deze blog spits ik me toe op het concept tijd in het licht van adoptie. Tijd zou alle wonden helen. Maar is dat werkelijk zo? Mijn ervaring spreekt dit tegen. Tijd zorgt ervoor dat er een litteken ontstaat. Dankzij tijd leer je ergens mee leven. Zoals met het gemis van een dierbaar persoon, huisdier of voorwerp, of met verlies na een ziekte of overlijden. Voor geadopteerden gaat de impact van tijd nóg verder. Lees er meer over in deze blogpost!
Hoe werken DNA-Kits?
Het kopen van een DNA-kit is - mede dankzij de opkomst van het internet - supermakkelijk geworden. Je koopt je kit in enkele kliks online via de officiële websites van desbetreffende merken. Bovendien wordt anonimiteit en privacy gegarandeerd dankzij GDPR. Een doktersvoorschrift of een apothekersbezoek zijn niet nodig om een testing kit te verkrijgen. In sommige landen, zoals de VS, staan ze zelfs in de supermarktrekken en reken je ze aan de kassa af samen met je boodschappen. Zoals je leest, is het in huis halen van een testset niet moeilijk. Ik licht in deze blog toe waaruit een DNA-kit bestaat en hoe je ze correct gebruikt.
DNA als onderdeel van je rootstocht
Vroeger was DNA een ver-van-mijn-bedshow voor het merendeel van de bevolking. Vandaag liggen de kaarten er dankzij onder meer de entertainmentsector en nieuwe technologieën anders bij. Mijn blog werpt een licht op de impact ervan op adoptie. Kan het je rootstocht ondersteunen? Lees verder!
Kunnen adoptieouders de rootstocht van hun kind aanvangen? (Deel 3)
Als adoptiecoach krijg ik wel eens volgende vraag van adoptieouders: “Kunnen wij nu al op zoek gaan naar antwoorden om ons kind later tijd en leed te besparen?”. Hun argumenten gaan van “we zien dat ons kind het moeilijk heeft” tot “we denken dat ons kind het moeilijk zal krijgen”. Door zelf de rootstocht aan te vangen, willen ze hun kind helpen. Ik hoor ook verhalen van ouders die de zoektocht al hebben afgetrapt. Ze zochten naar aanknopingspunten, stelden zich in contact met personen die mogelijks meer weten, … Zij laten zich leiden door een gevoel dat de informatie die vandaag beschikbaar is, kan verdwijnen door bijvoorbeeld verzorgers die komen te overlijden of familie die zal verhuizen. Zonder een oordeel te vellen, wil ik met deze blog adoptieouders stof tot nadenken geven.
Wat mag je van een rootstocht verwachten? (Deel 2)
Kan je je als geadopteerde tot in de puntjes voorbereiden op jouw rootstocht? Wat mag je verwachten van zo’n unieke ervaring? Niemand weet wat je te wachten staat. Wat je wel kan voorspellen is ‘expect the unexpected’, oftewel verwacht je aan het onverwachte … Lees in deze blog waarom het belangrijk is om aandacht te schenken aan zowel de tijd voor het vinden van eventuele familieleden, als de tijd erna!
Wanneer een zoektocht evolueert naar een rootstocht (Deel 1)
Eén van de grote vragen die geadopteerden - en ook veel adoptieouders - me stellen is: “Wanneer vang je best een rootstocht aan?”. Ik antwoord steeds met dezelfde vraag: “Wat bedoel je met een rootstocht?”. Vaak refereren ze met ‘de start van de rootstocht’ naar de fysieke verplaatsing of de handelingen die ondernomen worden om biologische ouders of familieleden te zoeken en ontmoeten. Denk aan het vliegtuig nemen of op de trein stappen richting land van herkomst. Of een brief sturen, sociale media afspeuren of aan de voordeur aanbellen in de hoop vragen beantwoord te krijgen. Zijn deze voorbeelden werkelijk het begin van een rootstocht? Mijn blog laat je kennismaken met de begrippen zoektocht en rootstocht en hun nauwe verwantschap!
Rootsreis, de behoefte om jezelf en je achtergrond te leren kennen
Veiligheid en vertrouwen, avontuur en nieuwsgierigheid: behoeftes die elkaar complementair aanvullen en ons leven van jongs af aan richting geven. Opgroeien in een warm nest, je vleugels uitslaan, een veilige relatie opbouwen met een partner die je af en toe uit je comfortzone lokt, … Ook als geadopteerde heb je de behoefte om je unieke achtergrond te achterhalen. Een rootsreis kan je helpen om aan deze behoefte te voldoen. Ik help je op weg!
"Loyaliteit brengt eenzaamheid zich mee !"
Adoptie en identiteitsontwikkeling: over herkomst, geboorte en het ‘ik / wij’-gevoel
Je biologische familie en je eigen, bijzondere achtergrond leren kennen: in mijn vorige blog kwam het belang van een rootsreis uitgebreid aan bod. De behoefte om je unieke levenstraject tot in detail te ontdekken, ligt mee aan de basis van identiteitsvorming, loyaliteit en hechting. Drie kernzaken die voor elke persoon van wezenlijk belang zijn! Deze blog gaat dieper in op de identiteitsontwikkeling in het kader van een adoptie.
GEDICHT
De harde waarheid
Trauma - Rouwen
Adoptie is een vorm van rouw
Rouwen definiëren? Gepast reageren bij verdriet? Niet simpel, ook niet voor mij als ervaringsdeskundige en adoptiecoach (https://www.adoptiecoach.be/over-tara). Rouwen is immers tweeledig. Enerzijds ervaart iemand die rouwt een gemis. Anderzijds leert wie rouwt zijn/haar leven heropbouwen door het gemis een plaats te geven. In deze blog laat ik je kennismaken met het verschil tussen rouwen en verdriet en reik ik je een hulpmiddel om verdriet te begrijpen aan. Een eyeopener voor (de familieleden van) geadopteerden!
Vervroegde puberteit bij geadopteerden
De puberteit: een belangrijke periode in de zoektocht naar ons plaatsje in de maatschappij. Zowel voor onszelf, als voor onze ouders en familie! Wist je dat geadopteerden een vervroegde puberteit doorlopen? Vaak beseffen geadopteerde kinderen al vrij vroeg dat ze verschillen van hun adoptieouders en klasgenootjes, wat zich vertaalt in gedragsveranderingen.
Wat is weeshuistoerisme en welke impact heeft het op kinderen?
Net zoals de term rehoming, was het concept weeshuistoerisme tot voor kort onbekend voor mij. Natuurlijk kende ik zowel het woord weeshuis, als het woord toerisme, maar de combinatie van beide termen deed geen belletje rinkelen. In deze blog werp ik een licht op het concept vanuit een artikel dat ik recent las en vanuit mijn eigen ervaring.
Is er een verschil tussen een weeshuis en een tehuis?
“Hoezo Tara, heeft ‘weeshuis’ en ‘tehuis’ niet dezelfde betekenis? Is het ene woord niet dialect, terwijl het andere Algemeen Nederlands (AN) is?”, die vraag kreeg ik onlangs. Voor mij de aanleiding om in mijn pen te kruipen. Want het valt me op dat beide termen wel vaker foutief gebruikt worden. Lees mee en maak kennis met het betekenisverschil.
Opgroeien in een weeshuis
Belang van een naam voor het kind
Uitgelegd: adoptiejargon
Over mezelf
VERHAAL VAN EEN ADOPTIEKIND
